Vroeger zat ik uren in de gang
Omdat daar die zwarte telefoon hing
Ik zat er soms de hele middag lang
Te hopen dat haar lang verbeidde bel ging

En je had ook songs met "waiting by the phone"
En "I hope you write me a love letter"
Een week niks horen was toen doodgewoon
En pas na veertien dagen werd je knetter

Maar tegenwoordig kunnen zij gebeld
Waar zij zich in huis ook maar bevinden
Ook al zijn zij in het open veld
Steeds direct contact met hun beminden

Want lovers kunnen faxen met elkaar
En hij stuurt haar kopien van zijn foto's
En zij bliept hem of hij bliept even haar
En ze kunnen zelfs bellen uit hun auto's

Oh Mozes kriebel, waar bleef dat gevoel
Van uren naast het toestel zitten wachten
Tot je haast vergroeid was met je stoel
Ik wordt nog altijd kwaad bij die gedachte

Oh jemig de pemig, ze kennen hun geluk niet
Jemig de pemig, ik had enkel bakeliet
Oh jemig de pemig, ze kennen hun geluk niet
Oh jemig de pemig, ik had enkel bakeliet

Shit...